Relacja ppor. Franciszka Bagniewskiego z ewakuacji Obozu IIC Zachód
Podziękowania dla uczestników rajdu
3.02.2015
Drodzy Organizatorzy i Uczestnicy rajdu 2015 szlakiem ewakuacji
Oflagu II C!
My, potomkowie tych oficerów Wojska Polskiego, którzy w mroźną zimę, 70 lat temu, przebywali ostatni etap swej wojennej tułaczki, wyrażamy Wam naszą głęboką wdzięczność i uznanie. Tak naprawdę to nasi Ojcowie wyrażają Wam ustami swoich córek i synów ten podziw i wdzięczność – jestem tego pewny.
Jesteśmy pełni uznania, że dostrzegliście patos i historyczną symbolikę
w exodusie sponiewieranej rzeszy jeńców, który był małą, lecz ważną częścią przemijającej wówczas epoki. Wobec ogromu strat, jakie poniosła Polska
i jej elity w obozach jenieckich, które w dużej części okazały się obozami śmierci, ocalenie oficerów woldenberskich miało znaczenie ogromne. To między innymi dzięki temu mogliście teraz przebywać ten tułaczy szlak z rozwiniętymi, harcerskimi sztandarami.
Byliśmy sercem i myślami z Wami, czytając uważnie sprawozdania
z kolejnych dni marszu. Dziękując Wychowawcom za piękną i sprawnie zrealizowaną inicjatywę, dziękujemy równie serdecznie młodym uczestnikom marszu.
Teraz, gdy wrażenia z rajdu są jeszcze bardzo żywe i nie zagoiły się odparzenia na Waszych stopach, zamieszczamy na naszej stronie uzyskaną niedawno, unikatową relację jeńca – porucznika Franciszka Bagniewskiego –
z ewakuacji Obozu Zachód, przebiegającej nieco inną trasą, jednak tchnącą autentyzmem i tym samym zmęczeniem, które w czasie marszu było też Waszym udziałem.
W imieniu rodzin woldenberskich
Wiesław Dembek – syn jeńca
prezes Stowarzyszenia Woldenberczyków
III dzień rajdu z okazji 70 rocznicy ewakuacji oflagu II C Woldenberg
1.02.2015
Czuwaj!
To już ostatni meldunek. Po nocy spędzonej w Barlinku ruszamy na ostatni etap. Pada śnieg i wieje silny wiatr, to dobrze bo przybliża atmosferę i trudy tamtych dni sprzed 70 lat. Dołączył do nas kolega Kaziu z Dobiegniewa sympatyk naszej drużyny, a na co dzień kierowca autobusu szkolnego. Po drodze miły akcent. Właściciel sklepiku wiejskiego, kiedy dowiedział się że idziemy 60 km i to już trzeci raz zafundował napój dla spragnionych. Do Dziedzic docieramy przed czasem. Widać, ze nabrali już wprawy. Pani Grażynka i gospodynie ze stowarzyszenia przyjmują nas serdecznie ciastem i gorącymi napojami. Za chwile dojeżdżają najmłodsze zuchy,harcerze i delegacja z Dobiegniewa . Chwila przerwy. Zwartą kolumną z naszym harcerskim sztandarem na czele ruszamy na cmentarz . Meldunek o przybyciu złożony panu Burmistrzowi Barlinka i bierzemy czynny udział w uroczystościach. Potem bardzo uroczysta msza za poległych Woldenberczyków gdzie razem ze szkołą podstawową wystawiamy sztandary. Po mszy cześć artystyczna. W dawnej szkole a obecnie muzeum z dużą ekspozycją woldenberską piękny patriotyczny montaż słowno – muzyczny w wykonaniu lokalnego środowiska i naszych zuchów i harcerzy, którzy w ten sposób będąc jeszcze za małe na marsz włączyły się w obchody 70 rocznicy ewakuacji. Przyjęto nas bardzo serdeczni i usłyszeliśmy wiele ciepłych słów od władz Barlinka i Dobiegniewa , które oprócz własnej satysfakcji z dobrze spełnionego obowiązku, pokonania trudu były dla nas nagrodą i mobilizacją do dalszych działań. Dziękujemy wszystkim za pomoc i wsparcie. Ja osobiscie wszystkim uczestnikom zwlaszcza młodzieży za to że zdecydowała się na trudy tego marszu wybierając lekcje żywej historii, a nie np . leżenie przed tv.
Dziękujemy pani dyrektor Pawlak że zabrała nas autobusem z powrotem do Dobiegniewa i nie musieliśmy wracać pieszo. Serdeczne podziękowania dla strażaków z Dobiegniewa , którzy co roku zabezpieczają nam samochód operacyjny.
Z harcerskim pozdrowieniem
Czuwaj ! druchny i druchowie ZHP.
Ps. Zdjecia prześlemy zaraz jak ogarniemy sprzęt